![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW3Ty_ZlLwlDVKVirH3dPzlP7iSJiAbwHOd1q6teU3gzlqm02Yno3v3vsu1qMT4G7j5DlI5CvQ8jXkZRavpdwrPEStvbyKKTcGtkCQCC131dWvaIYnh7J5dU6vzZXnVcoxT6zYriY7stMl/s200/1111menina_na_janela.jpg)
Foi tudo tão rápido, tão estranho; nem consegui evitar, mas também não quis evitar.
Estava sedenta; quis machucar, quis ferir.
Só não esperava que também me machucaria
Na verdade eu até esperava, eu até já estava ferida.
O que não pensei é que doeria por tanto tempo...
Não pensei que não iria cicatrizar.
Perdemos Tudo.
Nada restou de bom.
Não ficou nada de bom para nenhum de nós dois.
Nos machumos, nos magoamos
Fizemos as pazes... até parece.
Voltamos a ser civilizados... até parece.
O que que aconteceu com a gente?
Quando foi que a gente deixou de se entender?
Em que momento nos perdemos?
Hoje estamos aqui nos machucando com brincadeiras e rindo de ofensas impensadas.
Perdemos a capacidade de nos comunicar.
Perdemos a capacidade de nos entender.
Será que também perdemos a capacidade de nos gostar?
Tenho muitas perguntas sem respostas e, certamente, tenho respostas para perguntas que nem existem.
Não sei o que fazer com nada disso.
Não sei o que fazer com tudo isso.
Em que momento nos perdemos?
Nenhum comentário:
Postar um comentário